De Thuringia Cup van Erfurt is een jaarlijks internationaal tornooi voor dames U18 en U21; het is het meet-moment bij uitstek voor Duitse judoka's, en verplichte "place-to-be" voor al wie Europese ambities koestert. Onze twee Merelbeekse meisjes, Hanne Noyen
(1e jaar U18) en Mina Libeer (2e jaar U18) reden met de TopSportSchool naar Erfurt voor de competitie en de bijhorende stage.
Vader en moeder Libeer trokken traditiegetrouw hun dochter achterna, en deze keer had ondergetekende met papa Noyen afgesproken om eveneens de verplaatsing te maken. Zo komt het dat we vrijdagmiddag verlof namen, en ons een weg baanden via Brussel, Luik,
Keulen, Siegen en Giessen om de voormalige grens met Oost-Duitsland over te steken naar Erfurt. Nu ja, Erfurt, de wedstrijd gaat door in Bad Blankenburg, een dikke 40km verder langs kronkelende wegen in deelstaat Thüringen, en wij hadden onze spreekwoordelijke tent
opgeslagen in het Gesundheitshotel in Saalfeld. Daar troffen we Eddy en Sonja, en we genoten er samen van een gezellige avond.
's Zaterdags ontbijten en dan snel naar de indrukwekkende sport-accomodatie van Bad Blankenburg. Vanaf 08u30 startten immers de kampen. Trainer Tijl Lindekens was present om onze (en andere) meisjes bij te staan (waarvoor dank).
Een ongelooflijke 67 judoka's bij Hanne, in de -57kg, de koninginneklasse van de -18; onder hen Duitse,
Nederlandse, Poolse, Finse, ja zelfs Canadese en Braziliaanse meisjes...! Een mens zou een beetje stil kunnen worden van al dat internationale geweld. En blijkbaar was dat ook bij Hanne het geval. Want toen ze rond 5 over negen de mat opging voor haar eerste kamp tegen de
Duitse Tillmanns, was er van de anders zo zelfzekere en aanvallende Hanne weinig meer te bespeuren. Ze slaagde er maar niet in om haar judo op te dringen en wist zich geen raad met de situaties van de wedstrijd. Na twee en een halve minuut kreeg ze een Waza-Ari
aangesmeerd, aanvallen was dus de boodschap, maar niet veel later resulteerde dat in een Ippon tegen.
Als je de eerste kamp verliest in een dergelijk grote reeks, dan moet er al een mirakel gebeuren om opgevist te worden voor herkansing. Om 12u40 viel het harde verdict: de Duitse ging niet verder en dus ook geen herkansing voor onze Hanne. Bijzonder jammer, ook al
waren de verwachtingen niet al te hoog gespannen, want voor een 1e jaar U18 gaat het eigenlijk meer om ervaring opdoen dan om resultaten halen. Die ervaring kan Hanne de komende dagen ook nog opdoen tijdens het trainingskamp.
Hanne, geloof in jezelf; je hebt een ijzersterke Tokui Waza, en je hebt in het verleden al getoond dat je ook over andere technieken beschikt waarmee je een kamp naar je hand kan zetten. Blijf groeien & trainen, blijf plezier hebben in het judo, jouw moment komt zeker!
Intussen was ook Mina aan het werk gezet in de -48kg, waar 35 meisjes om de ereplaatsen mochten kampen. Geen vrijstelling voor Mina in de eerste ronde (het viel trouwens op dat veel Belgische meisjes van vrijstelling waren verstoken), dus eerste kamp tegen een Zweedse.
Mina domineerde, scoorde Waza-Ari na één en een halve minuut, en zette de kers op de taart met Ippon op één minuut van de gong. Eerste horde succesvol genomen. In de tweede kamp bood de Duitse Richter zich aan. Die liep tegen een paar Shido's, Mina scoorde zelf
Yuko op 45 seconden van het einde, en even later pakte de Duitse haar 4e Shido: Mina door naar de 1/8 finale.
Die 1/8 finale moest gekampt worden tegen de Nederlandse G. Bogers. Een bikkelharde tante, waar Mina ooit wel al van won, maar die recent nog in Eindhoven Mina een loer draaide bij de finale. Zenuwen ten top bij mama en papa Libeer. En wat zich toen
ontwikkelde, mag gerust een stukje scheidsrechterlijk gekluns genoemd worden. Beide dames kennen mekaar door en door, dus kwam er geen hoogstaand aanvallend judo, zodat beiden dra een Shido pakten. Maar toen gingen scheids én tafel de mist in. Eén Shido kwam niet op het
scorebord. Andere Shido's werden gegeven en gecorrigeerd, vervolgens opnieuw gecorrigeerd en aan de ander gegeven, de scheids moest zich aan de tafel gaan informeren, etc, een regelrechte Shido-ramp als je het mij vraagt. En toen de Nederlandse zich boos maakte
op de scheids, nochtans absoluut "not done" in de judo-wereld, pakte ze hiervoor geen straf. Zo kwam het dat Mina kort voor het einde op achterstand kwam op strafpunten, en dat kreeg ze niet meer
rechtgezet. Boosheid alom, aandringen van de trainer aan de jury-tafel ten spijt, maar de Nederlandse mocht wel door naar de 1/4 finale.
Die moest ze winnen opdat Mina zou mogen herkansen, maar het lot besliste er anders over: de Nederlandse zwaar onderuit, en Mina ontgoocheld uitgeschakeld.
Mina, laat dit ongelukkig voorval je niet doen twijfelen, je bent goed bezig, ga voor ere-metaal op de komende ECC's...!
Waarna papa Noyen en ikzelf ons naar de auto begaven om het terugritje van +650km af te haspelen, gelukkig waren de weer-goden ons beter gezind dan de judo-goden.
Op dit tornooi mocht ik voor de eerste keer "live" proeven van het nieuwe IJF reglement. Zelden of nooit zoveel Shido's gezien, het aantal overwinningen op basis van strafpunten was gewoon niet te tellen. Ja, weinig wedstrijden met Golden Score, maar die enkele werden dan
vaak ook nog binnen de 2 minuten met (al dan niet terechte) Shido beslecht. Al waren we wel getuige van een Golden Score van -jawel - bijna 4 minuten. Het totale verbod om de broek te pakken heeft een aantal mooie technieken effektief naar de archieven verwezen. Dit
alles kan je mijns bescheiden inziens bezwaarlijk attraktief noemen. "Time will tell", maar ik ben nog niet overtuigd.
Terug