Kjell De Ridder,Michiel Van Gendt,Mina Libeer, Matthias Braeckman, Arbi (niet op de foto).
Kjell De Ridder,Michiel Van Gendt,Mina Libeer, Matthias Braeckman, Arbi (niet op de foto).
Op 11 november was het dan eindelijk zo ver. De vijf geselecteerden Arbi, Mina, Kjell, Michiel en Matthias mochten naar de miniemen ontmoeting in Herentals. Iets over 11u (volgende maal op tijd hé Arbi) vertrokken, en stipt om 12u op de weging, je zou het op een normale werkdag niet moeten proberen.
Na een snelle hap mochten onze vijf op de mat om een beetje te ontspannen, en met de vrienden van de andere clubs te babbelen. Normaal gezien zou de Oost-Vlaamse coach nu toch minstens zijn ploeg eens moeten verzamelen hebben, maar niets daarvan. De andere provincies vonden het echter toch wel nodig om eens het groepsgevoel aan te wakkeren en een korte opwarming te organiseren. Uiteindelijk heb ik dan maar mijn stoute schoenen uitgetrokken en voor onze vijf een korte opwarming georganiseerd. Al vlug sloten zich de meerderheid van de andere Oost-Vlaamse miniemen zich aan. Ik vind het toch jammer dat personen die met een coach T-shirt en dito training aanlopen (OK, het zijn ook vrijwilligers) het blijkbaar niet noodzakelijk vinden om hun verantwoordelijkheid te nemen.
De wedstrijden zouden normaal gezien om 13.30h starten, maar blijkbaar ging het verdelen in poules niet zo vlot, dus startten we een stuk later. Hierbij viel al vlug op dat de wedstrijden door jeugdscheidsrechters ging geleid worden. Nu hebben we in het verleden reeds gemerkt dat deze mensen het allemaal wel goed menen, maar toch geregeld verkeerde beslissingen nemen. Vandaag zou het ook niet anders zijn. Er zijn natuurlijk verzachtende omstandigheden, en die mensen moeten ook het vak leren, maar op een ontmoeting van deze omvang, en met een grote massa publiek in de zaal, heeft de judobond hier (naar mijn mening) een kans laten liggen om de uitstraling van het judo een beetje op te vijzelen.
De wedstrijden dan:
Michiel mocht als eerste starten, samen met één van de zwakkere scheidsrechters van de dag.
Michiels tegenstander ging al vlug in de aanval met een ‘drop seoi-nage’ (een seoi-nage op twee knieën – wat eigenlijk niet toegelaten is).
Michiel kon echter afhouden. Hier is dus nog wel wat werk aan de winkel, want uit deze situatie kan je eigenlijk wel verder werken naar een houdgreep.
Na een derde ‘drop seoi-nage’ werd deze beweging eindelijk, na aandringen van ondergetekende (waar was de Oost-Vlaamse coach alweer?),
bestraft met een shido. Op het einde van de wedstrijd (er werd niet gescoord) werd het voordeel gegeven aan Michiels tegenstander.
De tweede wedstrijd van Michiel was meer een kolfje naar zijn hand. Echter zat de schrik er nog een beetje in, want in de beginfase ging het niet zo vlot.
Naarmate de wedstrijd vorderde, voelde Michiel dat er toch wel meer mogelijk was. Uiteindelijk kon Michiel het overwicht halen op houdgreep en scoorde
hiermee ippon.
In de derde wedstrijd vocht Michiel de volle 2 minuten, scoorde een yuko, maar kreeg ook een yuko tegen. De scheidsrechter besliste uiteindelijk in
het voordeel van Michiel, en haalde hiermee een tweede plaats.
Kjell en Matthias moesten ongeveer gelijktijdig de mat op voor hun eerste wedstrijd, dus dat werd pendelen geblazen tussen mat 2 (Kjell) en mat 3 (Matthias).
Tijdens de eerste kamp kon Matthias redelijk gemakkelijk het overwicht behouden (“de winnende kumikata” weet je wel), en kon met een linkse o-goshi
zijn tegenstander vloeren.
Ook op mat 3 stond een jeugdscheidsrechter. En dat zouden we weerom geweten hebben, want tijdens de tweede kamp kon Matthias na een yuko gescoord te hebben,
zijn tegenstander in houdgreep (yoko-shiho-gatame) nemen. De tegenstander had het daarmee redelijk lastig. De scheidsrechter legde de kamp stil
(moet je dan normaal niet “sono mama” roepen en niet gewoon een tikje op de schouder geven?). In ieder geval kon Matthias’ tegenstander hiervan
maximaal profiteren na de hervatting (“yoshi” en geen “ajime”!) en kon zich bevrijden. Toch kreeg Matthias hiervoor een waza-ari (15sec houdgreep),
en beslechtte uiteindelijk ook de tweede kamp in zijn voordeel.
De derde wedstrijd was de moeilijkste. Matthias kon uiteindelijk toch een yuko scoren met een beenveeg. Alhoewel de Antwerpenaar nog fel kwam opzetten,
kon Matthias deze kleine voorsprong tot het eindsignaal bewaren. Hiermee was de eerste plaats een feit.
Gelukkig was de eerste wedstrijd van Matthias vlug afgelopen, en kon ik me op het coachen van Kjell toeleggen (waar was de Oost-Vlaamse coach alweer?).
Tijdens de eerste kamp van Kjell verwacht ik normaal gezien een zeer snelle score (meestal binnen de eerste 10”). Echter ging het deze maal niet zo vlot.
Kjell kon na een dikke minuut wel een waza-ari scoren. Ik had graag gehad dat hij hierna wat minder risico zou gaan nemen, maar Kjell was vastberaden om
toch voor de volle score te gaan – en slaagde er ook nog in.
Ook in de tweede kamp ging niet alles van een leien dakje. Toch ook hier een fel bevochten waza-ari. Kjell ging nu toch rustiger aan de kamp controleren.
Hij hield deze voorsprong tot het einde.
In de derde kamp – en dat zijn we niet gewoon van Kjell, moesten we uiteindelijk wachten tot het eindsignaal. Kjell, noch zijn tegenstander konden scoren.
Het moet echter gezegd dat Kjell de meeste aanvalslust vertoonde en terecht als overwinnaar van de mat mocht stappen. Drie op drie, en dus ook hier een
eerste plaats.
Op mat 3 was ondertussen Arbi ook aan zijn eerste kamp begonnen. Zoals steeds is hij zeer enthousiast. Misschien wel iets té, want van op de
coachstoel (alweer geen Oost-Vlaamse coach te bekennen!) zag ik jammer genoeg Arbi in een houdgreep terecht komen. Spijts de aanmoedigingen van Arbi’s
enthousiaste mama, werd na 20” de wedstrijd met ippon verloren.
Tijdens de tweede wedstrijd, alweer een ijverige Arbi. Naast mij (op de stoel) een luid roepende moeder, maar toch geen score. De scheidsrechter besliste
uiteindelijk toch in het voordeel van onze judoka.
De derde kamp zagen we in het begin een redelijk gelijk opgaande wedstrijd. Arbi ging echter in de fout toen zijn tegenstander hem in de kraag kon grijpen,
en dus een stevige kumikata kon opdringen. Hierdoor verloor Arbi zijn beheersing en werd uiteindelijk na houdgreep met ippon tegen afgevlagd.
Na tweemaal verlies en eenmaal winst, kreeg Arbi een welverdiende derde plaats.
Het was een tijdje wachten op de kampen van onze enige vrouwelijke deelneemster. Mina kon – net zoals Kjell eerder die dag, geen voordeel halen
uit een perfecte beheersing van haar tokui waza. Toch kon ze een waza-ari scoren. Op mat 1 stond een zeer zwakke scheidsrechter (zoals Antoine het later
zou verwoorden kon deze man wedijveren met één van de scheidsrechters op mat 4 om de grootste onderscheiding in blundertechnieken). Blijkbaar mag een coach
zijn werk niet meer doen, want deze scheidsrechter (de naam écht niet waardig) legde me het zwijgen op. Dit kon echter niet beletten dat Mina in-extremis
toch nog een waza-ari kon scoren, en dus met ippon de wedstrijd kon eindigen.
In de tweede kamp ging het allemaal toch wat vlotter (ook hier echter geen tokui waza) want Mina kon de volle 20” haar tegenstandster pinnen: opnieuw ippon.
In de derde kamp vond de scheidsrechter (zie hierboven voor zijn kwaliteiten) dat hij tijdens een houdgreep van Mina, de wedstrijd eens moest stilleggen
(sono mama), en eens een babbeltje moest gaan slaan met de scheidsrechterstafel. Goed, misschien wel overdreven, maar van onze kant leek het wel zo,
en de consultatie van één van zijn collega’s duurde toch wel wat lang. Hierdoor kon na de herneming, de tegenstandster van Mina zich bevrijden
(ik had precies een déjà-vu). Mina kon echter de waza-ari score tot het einde behouden, en dan ook de eerste plaats in de wacht slepen.
Voor de Merelbeekse miniemen was het nu wachten op de einduitslag. En dat duurde zeer lang. In zoverre dat er al tamelijk wat judoka’s en supporters
naar huis waren gegaan. De uitslagen moesten geteld, en herteld worden. Achteraf bleek dat de provincie Antwerpen enkele judoka’s te veel laten aantreden
heeft (op de site van VJF en doorklikken naar Antwerpen, kan je tellen dat er 17 meisjes en 27 jongens geselecteerd waren). Dit werd echter pas achteraf
door een pientere Zelzaatse coach vastgesteld. De uitreiking van de bekers was toen al lang achter de rug. Antwerpen haalde hierdoor een eerste plaats,
Oost-Vlaanderen werd toch tweede.
Voor de statistieken:
De miniemen van Merelbeke haalden 12 overwinningen op 15 wedstrijden. JSM leverde van alle deelnemende judoclubs de meeste judoka’s.
De Oost-Vlaamse coach blonk uit in afwezigheid (je merkt het wel, het zit me hoog). Het was voor JSM de verste verplaatsing voor de miniemen dit jaar
(Herentals). En we waren pas om 19.30u terug in Merelbeke, moe maar zeer tevreden.
Antoine mag van mijn part het laatste woord hebben van dit verslag: “We hebben ons toch vandaag weer geamuseerd, hé!”.
Tot in 2010 bij de cadetten,
Luc
Terug