Samen met mama, oma en Björn vertrokken we op 11 november omtrent 11 uur langs wegenwerken richting Ingelmunster waar het toernooi moest plaatsvinden.
We werden allemaal ingedeeld volgens gewichtsklasse.
Maar eerst kregen we nog een schreeuwgele T-shirt met pekzwarte letters die de
andere provincies duidelijk schrik moest aanjagen. Toen ik die aantrok kreeg ik toch
een beetje en speciaal gevoel... De spanning steeg en we begonnen de opwarmingen.
De chaos bij het begin zorgde voor een algemene stress: de poules werden niet op tijd gevormd en de krakende speaker kraste onverstaanbaar. Wat later werd het wel rustiger.
Klaar voor de kampstrijd.
Bij de eerste tegenstander dacht ik "wat een klein ventje sturen ze hier op mij
af?!". Ik kreeg een strafpunt aan mijn broek, offerworp, maar kon hem met ippon
verslaan.
Ook de tweede tegenstander moest eraan geloven.
De derde had ik nogal stevig aangepakt maar hij verdedigde zich goed en bezorgde mij
zowaar een bloedneus. Maar na een koka kon ik hem in een houdgreep krijgen en had ik
weer met ippon gewonnen.
Ik vocht alleen om te winnen, niet zomaar om erbij te zijn en de groep aan te
vullen. De West-Vlaming, de Brabander en de Antwerpenaar hadden het mogen
ondervinden.
Daarna volgde de beker-uitreiking: Oost-Vlaanderen won.
Aan alle kinderen van judoschool Merelbeke zou ik willen zeggen dat ze ook eens aan
competitie zouden moeten doen, want door te vechten tegen kinderen van andere
judoscholen leer je veel bij en begin je te beseffen wat je eigen plaats is in de
sport die wij graag beoefenen.
Mama zegt dat ik fier mag zijn op mijn prestaties!
Ik zal haar maar geloven: ze is mijn manager, mijn chauffeur en mijn beste supporter.
Dank ook aan alle lesgevers van de judoschool Merelbeke.
Rodin Van Nieuwenborgh
Terug