Het weekend van 22-23 september hadden we al enige tijd in onze agenda aangestipt. Een wereldkampioenschap kata, zo relatief dicht in de buurt, mochten we niet laten passeren natuurlijk.
Dus, vrijdagavond 21/9, na werk, op het vliegtuig richting Pordenone (Venetië): Nathalie, Christophe en ondergetekende… Op de luchthaven zat Anne (Nathalie’s tori) ons reeds op te wachten.
Terwijl we in de lucht hingen, gebeurde op de venue ondertussen de lottrekking die bepaalt in welke voorronde en welke volgorde we dienden te demonstreren de volgende dagen. Na een fijne vlucht en vlotte shuttle
richting ons hotelletje hoorden we het verdict.
Anne en Nathalie zaten in poule 1, samen met de grote kopstukken: Japan, Italië, Roemenië, Frankrijk, Duitsland, … Geen cadeau, maar goed, ze werden ongeveer middenin de
poule geplaatst om hun demo te presenteren (9e koppel van 16).Christophe en mezelf zaten eveneens in poule 1 van, uiteraard, de kime no kata kompetitie. Om de trend gelijk te houden, hadden ook wij de toppers in
onze reeks: Japan, Spanje, Italië, Frankrijk. Ook middenin de reeks, als zevende koppel op 12 dienden wij op zondag onze kime no kata te doen.
Na de check-in in ons hotel en een slaapmutske kropen we onder de wol.
Zaterdagochtend 6u.15: riiiiiiing. Douchke, ontbijt en met z’n allen richting sporthal om de meisjes aan te moedigen voor hun ju no kata. Na goedkeuring van de judogi’s konden ze op de tatami om deze eens te verkennen en nog
een paar keer de technieken te herhalen. Stipt om 09u.00 begon men aan de ju no kata, katame no kata en nage no kata kompetities. Elke reeks van elke kata werd afgewerkt per tatami. Anne en Nathalie maakten hun
opwachting na een Spaans koppel. Ze draaiden een prima voorronde. Duidelijk beter dan hun demonstratie op het voorbije EK in Koper. De jury wist dat ook te appreciëren met als resultaat een mooie achtste plaats (op 16 koppels)
op een WK! Wanneer men het puntenblad bekijkt, eindigen ze zelfs op een gedeelde 7e plaats. Met de wetenschap dat ze in hun poule de latere top 3 van de wereld bij zich hadden, geeft dit hun prestatie alleen maar meer glans.
Er is zeker nog heel wat ruimte om progressie te maken en dat hebben ze tegenover vorige kompetities zeker ook reeds gedaan. Anne en Nathalie konden tegen het eind van de avond terugkijken op een geslaagde eerste deelname aan
het WK.
Nathalie vloog ’s avonds reeds huiswaarts (Thybe en Kyran waren blij!) en Christophe en ik vertrokken ook vroeg naar dromenland. Zondag stond immers onze belangrijke dag op ’t programma.
Zondag 6u.15: riiiiiiing. Douchke, ontbijt en met de shuttlebus opnieuw naar de sporthal. Onze judogi’s waren de dag ervoor reeds approved en daar hoefden we ons dus niet meer druk in te maken. We verkenden ook even de tatami en
trokken ons, bij aanvang van de kompetitie, terug in de warm-up ruimte. Daar overliepen we nog wat bewegingen en bereidden we ons mentaal voor. We beseften dat, mochten we ons kwalificeren voor de finale, we reële kans
maakten op een medaille. Dit omdat we in de zwaarste poule zaten met de sterkste bezetting van alle kime koppels. We waren ook allebei overtuigd dat, wanneer we na onze demo niet op de eerste plaats terecht kwamen, het bijzonder
moeilijk zou zijn ons alsnog te kwalificeren. Dit omdat zowel Japan als Spanje na ons aan de beurt waren en de kans groot was dat zij naar de finale gingen doorstoten. Maar goed, we probeerden onszelf geen druk te leggen en
trokken naar de tatami met ‘We zien wel’-overtuiging. De demo verliep volgens verwachtingen en plan en we kwamen tevreden van de tatami. Een kwartiertje na onze demo kwamen we bovenaan op het puntenblad. Yes! Dat zag
er alvast belovend uit. Zoals wat verwacht kwamen Japan en Spanje nog boven ons, maar met onze derde plaats in kwalif mochten we mee naar de finale van het Wereldkampioenschap. We putten enorm vertrouwen uit dit resultaat
omdat we de groep des doods, zoals onze poule ondertussen genoemd werd, overleefd hadden. Uit de andere poule kwamen, in volgorde, Italië, Spanje en ons Waalse collega’s door als finalisten.
Ondertussen was het reeds middag en werd het tijd voor de loting. We hadden deze keer, naar ons gevoel, een goede loting. Allez, ’t geluk stond nu eens wat aan onze zijde… De volgorde was:
Spanje 1 – Italië – Belgďe (wij) – Japan – België en Spanje 2. Vol van vertrouwen en met dezelfde “We zien wel”-overtuiging startten we onze demo. Deze verliep opnieuw prima. En dan,….. wachten, wachten en spannend
afwachten. De punten van Spanje 1 en Italië kwamen op ’t scherm. In deze volgorde. Wij kwamen tussenin te zitten. Niet slecht. Zeker niet in kader van podiumplaats. We besloten niet naar de andere demo’s te blijven kijken.
Ietske drinken was een prima alternatief. Vanop de trap naar de grote zaal zagen we het groot projectiescherm en vandaar uit volgden we dan ook het verdere verloop. Zoals verwacht kwam Japan op de eerste plaats en werden
wij verdrongen naar de derde stek. Met nog 2 koppels te komen, werd het alleen maar spannender. Onze Waalse vrienden kwamen door op de vijfde plaats. Wij bleven netjes op drie en ’t laatste koppel kwam ondertussen van de
tatami. Die vijftien minuten werden een eeuwigheid. Maar uiteindelijk verscheen de uitslag. Spanje 2 werd 6e. Dit betekende dat onze bronzen plak een feit was. Christophe en ik sloegen mekaar in de armen en bedankten mekaar
voor het behalen van dit schitterende resultaat. De organisatie kwam ons meteen opzoeken voor de ceremonie protocolaire en voor we ’t wisten stonden we op het podium van een Wereldkampioenschap…
Na de ceremonie maakten we ons op voor onze terugreis, want we vlogen ’s avonds nog naar huis. In de shuttle richting luchthaven overliepen we nog enkele keren de voorbije dag. We kwamen tot de vaststelling dat het volledige
podium ook de kwalificatie van onze voorronde was, wat alleen maar onze prestatie kracht bijzette… Wat waren we blij, opgelucht, tevreden, voldaan, fier, moe en nog veel meer…
Dirk.
Terug