World Master Judo 2007 in Brazilië
DAG 1: Sao Paulo, zondag 17 juni 2007
Onze eerste dag Sao Paulo zit er bijna op.
Gisteren (zaterdag) zijn we vertrokken vanuit Brussel richting Frankfurt. We hebben een vlotte verbinding gehad en zijn op
de voorziene tijd (5u15) in Brazilië geland.
Om 8u00 deze morgen zijn we dan uiteindelijk in ons hotel beland. Dat was dik in orde: netjes en in een defitge buurt.
Sao Paulo kan vrij gevaarlijk zijn hé ...
Eerst hebben we ontbeten, een douche gepakt en vervolgens de stad wat verkend. Enfin, 't is te zeggen: het Parque Ibirapuera. Volledig de buitenomtrek rondgewandeld en daarna er dwars door gepalaverd. Een uur of drie nodig gehad. Ik vermoed dat daar toch zeker 500 kinderen, ouders, koppeltjes, sporters, ... rondliepen. En da's nog maar een stadspark. Amai, wat een omvang van een stad!
We zijn ook een kijkje gaan nemen in het Ginàsio Ibirapuera, de place to be voor de komende dagen.
Ze hebben daar nog heel wat werk voor de boeg. (Er lag nog geen enkele m² tatami!)
Daarna zijn we teruggekeerd naar het hotel en hebben onze eerste Caipirinha geproefd.
Toch een heel verschil met deze van bij ons hoor! Verleidelijk gevaarlijk...
Morgen is er de accreditatie en dan wat tijd om te oefenen. Dat gaan we zeker doen.
Ons plan luidt als volgt:
ontbijtje, accrediteren, beide kata's oefenen om wat wedstrijdritme te krijgen en de tatami te leren kennen, en
daarna een verplichte steak in één van de talrijke vleeshuizen. Heerlijk (zie foto). Tenslotte vroeg de veren in om woensdag
d'erin te vliegen hé.
Van zenuwen hebben we nog geen last - zal misschien morgen nog komen. We zien wel.
DAG 2: Sao Paulo, maandag 18 juni 2007
Een lange dag, aangezien ik thuis geen langslaper ben, was ik was ook hier reeds om half vier wakker. (half tien 's ochtends onze
tijd...)
Dan maar wat mails bekeken... Gelukkig was m'n laptop mee en heb ik een internetconnectie. Christophe, die bleef maar doorslapen.
Amai, zalig moest dat zijn...
Na het onbijt (de papaya's zijn aan te bevelen) vertrokken we richting het Gynàsio om ons accreditatie te gaan ophalen.
Wat een chaos! De tatami die er gisteren nog niet lag, wel, die lag er 's morgens nog niet. Van organisatie hebben de Brazilianen
toch niet veel kaas gegeten, moet ik zeggen. Een half uurtje aanschuiven om te kunnen inschrijven.
De inschrijving zelf verliep toch vlot. Alle papieren waren oké en we kregen onze rug-tag.
Om het hoekje zaten er 4 dames (de een al wat ouder dan de andere) achter grote naaimachines om die rug-tags op de judogi's
te naaien. Aanschuiven en wachten tot wanneer het ons beurt was.
Tegen de middag was de tatami dan uiteindelijk klaar en konden we op de mat. Man, wat een goed gevoel om uiteindelijk
de judogi aan te trekken en te kunnen oefenen.
Uiteraard waren de Italianen al bezig. Geen sympathieke kerels moet ik zeggen, wel goede judoka's!
Maar enfin, we hadden afgesproken dat we niet naar hun kata gingen kijken en zelf onze kata gingen inoefenen.
De Spanjaarden daarentegen, die gasten kwamen meteen bij ons. Kort babbeltje geslaan, ik in m'n beste spaans
(Hola, Como es ta, muy bien en dat is het ook) en zij in hun beste ....spaans.
We hebben een uurtje of twee geoefend en zijn dan net buiten het sportcomplex iets gaan eten en drinken.
(Die kokosnoten zijn echt verfrissend). Daarna trokken we de stad om daar wat rond te wandelen.
We hadden dus vandaag op de tatami gestaan en dat deed deugd. Maar, zowel in het hoofd van Christophe als in het mijne,
betekende dit dat de wedstrijd dichter kwam. Tomorrow the big day!
DAG 3: Sao Paulo, dinsdag 19 juni 2007
The big day.
Om te beginnen hetzelfde ritueel: douche en ontbijt op de mezzanine-floor.
Daarna judogi's inpakken en richting Ginàsio. We kwamen daar aan rond 7u45. Er stonden al diverse judoka's op de tatami.
Iedereen was wel met iets van kata bezig en je merkte toch een gespannen sfeertje. Niet vijandig hé, verre van, maar een sfeer
van uiterste concentratie en focussing.
We zochten naar de uitslag van de lottrekking; deze bepaalt immers wat de volgorde van demonstratie is.
Het enige dat we hoopten is niet de eerste en niet de laatste te zijn om te demonstreren.
Na enig zoeken vond Christophe dan de listing: vijfde koppel voor de katame-no-kata en tweede koppel voor de kime-no-kata.
Dat viel al mee.
Na een vertraging van een drie kwartuur begonnen ze er aan. Met een Kodokan Goshin Jitsu demonstratie van Mrs Shepard, lid van de World Master Judo Association board, en vreemd genoeg, met één van de Italiaanse deelnemers aan het kata. Daarna gingen we uiteindelijk van start.
We draaiden eerst in de Katame-no kata en een half uurtje later was de Kime-no demo aan de beurt. Na het verlaten van de
tatami, vonden we allebei dat de uitvoering goed gegaan was: niveau EK. Geen fouten, geen missingen, ....
Dan maar wachten op de punten hé. De punten komen onmiddellijk na de katademonstratie. Je krijgt van de drie jury leden hun
respectievelijke punten te zien. Daarvan wordt dan het gemiddelde bepaald en zo kom je aan een totaalscore.
Het verdict voor beide kata luidde hetzelfde: gewogen en te licht bevonden. Jammer en verrassend, omdat we er zelf van overtuigd waren goede demonstraties te hebben gegeven. Je voelt dat aan. Kata is en blijft een moment-opname. Je doet de kata tweemaal na elkaar en die zal tweemaal verschillend zijn. 't Ligt in kleine details, controle-verlies, onevenwicht, afstanden, ... En voor beide kata's hadden we achteraf dat goed gevoel. De jury dacht er duidelijk anders over...
Enfin, wanneer alle deelnemers gepasseerd waren, wisten we ondertussen al dat een podiumplaats er niet in zat.
Jammer, maar da's nu eenmaal sport.
Spijtig genoeg kon ons echter niemand een volledige uitslag bezorgen. Na verschillende keren gevraagd te hebben,
kregen we te horen dat ze de volledige listing de volgende dag gingen afficheren. Enkel de top drie was gekend en
de ceremonie protocolaire werd dan ook gedaan voor de diverse kata's.
In het katame-no-kata was dat Brazilië op 1, Japan op 2 en Italië op 3. In het kime-no-kata: Italië - Italië en Brazilië.
Bon, dan maar morgen terugkeren zeker om te zien hoeveelste we uiteindelijk geëindigd zijn. Strange, nog nooit zoiets meegemaakt, maar ja, 't is een ervaring hé ! We zullen wel morgen zien hé.
We behoren bij de Europese top in het kata (European Masters Champions kime-no-kata en brons op het officiële EK, eveneens kime-no-kata), maar blijkbaar is wereldniveau (nog) wat te hoog gegrepen. Dan maar trainen naar de volgende World Masters toe. Die zijn trouwens volgend jaar in Brussel!
Dirk De Maerteleire.
Uiteindelijk haalden Dirk en Christophe een
Hoewel we weten dat ze een beetje ontgoocheld waren met de uitslag, wensen we hen beiden een dikke proficiat. Als ze al zover geraken (deelnemen aan een World Master) en nog een mooie kata kunnen uitvoeren, dan is dat toch een grote prestatie!
Terug